Ντιλ, Σαρλ

(Charles Diehl, Στρασβούργο 1859 – Παρίσι 1944). Γάλλος βυζαντινολόγος. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Παρισιού και μετά πήγε στη Ρώμη, στην εκεί Γαλλική Σχολή, όπου έμεινε μία διετία (1881-83). Εκεί ασχολήθηκε με τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή αρχαιολογία. Το 1888 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλολογίας και διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νανσί, όπου δίδαξε έως το 1899, οπότε διορίστηκε σ’ εκείνο του Παρισιού. Αργότερα εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Δίδαξε επίσης για δυο εξάμηνα στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ των ΗΠΑ Από το πλήθος των συγγραμμάτων του, τα πιο αξιόλογα είναι: Ραβένα, Μελέτες βυζαντινής αρχαιολογίας (1886), Η εκκλησία και τα μωσαϊκά του μοναστηριού του Οσίου Λουκά στη Φωκίδα (1889), Αρχαιολογικές εκδρομές στην Ελλάδα (1890), Η βυζαντινή τέχνη στη νότια Ιταλία (1894), Η Βυζαντινή Αφρική (1896), Ο Ιουστινιανός και ο βυζαντινός πολιτισμός τον 6o αιώνα (1901), Θεοδώρα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (1904), Βυζαντινές μελέτες (1905), Μια δημοκρατία πατρικίων: Βενετία (1915), Στη Βυζαντινή Ανατολή (1917), Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας (1919), Βυζάντιο (1919), Στη Μεσόγειο, Περίπατοι ιστορίας και τέχνης (1925), Βυζαντινές μορφές (1925), Εγχειρίδιο βυζαντινής τέχνης (1925), Πράγματα και πρόσωπα στο Βυζάντιο (1926), Η Βυζαντινή κοινωνία στα χρόνια των Κομνηνών (1929) κ.ά.